⛩🇯🇵⛩ Japonia 2019 – Dzień 7 – ⛩Fushimi Inari⛩, Kinkaku-ji 🏯i targ Nishiki 🍢

Prawie zaspaliśmy dzisiaj 😄 (jak to brzmi – zaspać na urlopie 😂😂😂). Ogarniamy się jednak szybko i raz – dwa idziemy na śniadanko. W tym hotelu talerze mają 9 przegródek i wybór produktów jest większy. Dziś stworzyłem taką kompozycję 😀Na dworze pada od rana i jest dylemat – co robimy?. Czasu trochę szkoda na siedzenie w hotelu. Na szczęście lekko się przejaśnia. Bierzemy parasole i kierunek dworzec kolejowy. Jedziemy do Fushimi Inari. To najbardziej charakterystyczne miejsce w Kioto znane z wielu, pomarańczowo-czerwonych bram torii. Gdy dojechaliśmy na miejsce, po deszczu już nie było ani śladu, przyświecało słoneczko.Cały ten kompleks świątynny poświęcony jest Inari – bogini ryżu. Ryż jest w Japonii kojarzony z bogactwem, powodzeniem w biznesie a Inari jest również patronką herbaty, sake, płodności i lisów.Posłancem bogini Inari jest lis, przedstawiany często z kluczem (do spichlerza) lub diamentem w pysku. Jego postać odnajdujemy w licznych rzeźbach w kompleksie świątynnym.

Ponieważ Inari jest boginią powodzenia w biznesie to te wszystkie tak charakterystyczne torii zostały ufundowane przez mniej lub bardziej bogatych przedsiębiorców i podarowane patronce w intencji pomyślności w biznesie. Koszt takiej bramki to zakres 400 000 do miliona jenów (w zależności od wielkości). Bramki Torii w Fushimi Inari ciągną się przez blisko 4 kilometry. Jest ich kilka tysięcy.

Jesteśmy trochę późno i tymi „tunelami” z torii wędrują już dziesiątki podobnych nam turystów, ale nie jest jeszcze tak źle. Im wyżej tym „towarzystwo” się wykrusza.Dochodzimy do połowy góry, gdy zaczyna padać i to taka ulewa jest, że prawie nasze parasole przesiąkają. Pod górę w deszczu, przy 33C oraz 90% wilgotności to nie jest już przyjemność i decydujemy się na powrót. Gdy jesteśmy już na dole znowu wychodzi słońce. Kupujemy lokalne pamiątki i kierujemy się w stronę przystanku kolejowego JR (taki nasz PKP). Po drodze widzimy na jednym straganie grillowane wróbelki (raczej biedne elemelki). Japończycy kupują te „lizaczki”, inne nacje patrzą na to z obrzydzeniem i politowaniem dla zwierzątek. Co kraj to obyczaj.Pociągiem dojeżdżamy do Kioto Central i przesiadamy się do autobusu, który zawiezie nas do Kinkanu-ji czyli Świątyni Złotego Pawilonu.

Jest to pokryta złotem świątynia zen. Nie jest oryginalna, bo pierwotny budynek z 1397 roku płonął kilkukrotnie (ostatni raz w 1950). Obecny wygląd to rekonstrukcja z 1955 roku a pokrycie złotem miało miejsce w 1987.

Jest to chyba naczęściej fotografowany budynek w Kioto, który jest także jako jedyną budowla w tym mieście wpisaną na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Bileciki po 400¥ (ale za to ładne), zwiedzanie proste i przyjemne zajmuje nam 45 minut.Idziemy znowu na przystanek autobusowy. Dziś sporo jeździmy autobusami. Nie ma żadnych problemów z nimi. Trzeba tylko pamiętać, że na przystanku ustawia się ogonek i każdy czeka w kolejce. Wsiada się środkowymi drzwiami a wysiada przednimi. Jeżeli nie masz jakiegoś biletu okresowego to przejazd (bez znaczenia ile przystanków) kosztuje 230¥ (dzieci 120¥). Płaci się w automacie u kierowcy przy wysiadaniu odliczoną kwotą i nie wydaje reszty. Jak masz przy sobie tylko monetę 500¥ lub banknot 1000¥ to zapomnij o reszcie 😄 Jaka trasa, jaki numer autobusu, ile przystanków, kiedy odjazd, gdzie się przesiąść – Google Maps 😀 i naprawdę działa to tu rewelacyjnie.

Autobus linii 12 zawozi nas w rejon Nishiki gdzie jest umiejscowiony słynny market. Chcemy zobaczyć to miejsce o którym wszystkie przewodniki piszą, że koniecznie do zobaczenia w Kioto. Wcześniej jednak jemy późny lunch. Dziś wybiera Aga – jemy okonomiyaki. To rodzaj smażonych na blasze placków składających się z wielu składników – mięsa, makaronu, warzyw, ryb, owoców morza i innych. Polane sosem czy posypane płatkami suszonego bonito. Jednego bierzemy z wieprzowiną, drugiego z krewetkami i jeszcze jeden z warzywami. Zuzia dodatkowo pierożki gyoza. Restauracja nazywa się Nishiki Warai i jest w bezpośrednim sąsiedztwie targu Nishiki.Targ Nishiki jest długi ale wąski. Jednym słowem bardzo wysoki, zadaszony korytarz. Ciągnie się chyba z 400m. Odwiedzających jest sporo. Sklepiki po prawej i lewej stronie. Dużo street foodowych kraników i sklepików z pamiątkami ale także miejsc, gdzie można kupić ryby i owoce morza, kosmetyki, czy innego typu żywność.Na próbę organoleptyczną poszedł 😁 japoński węgorz – w smaku nie dorównuje naszemu nawet. Suchy i chudy (nie wiem co to ten niebieski kolor – jakiś błąd iphona)Oraz malutka ośmiorniczka, która ma w głowie przepiórcze jajko 😀 Ona akurat była pyszna.Po tych doświadczeniach kulinarnych wracamy do hotelu autobusem. Po kilku dniach w podróży mamy już trochę prania. W hotelu jest wydzielone miejsce z pralkami na monety. Próba prania po raz pierwszy. Pisze „próba” bo opisy w japońskim i nie wiemy co z tego wyjdzie 😁Pranie się udało ale chyba program nie dodał proszku 😀😀😀😀😀